Aksjologia literacka - spec. artystycznoliteracka 03-AL-12PDL-E

Po zakończeniu przedmiotu (modułu) i potwierdzeniu osiągnięcia efektów uczenia się student/ka potrafi:
- wyjaśnić znaczenie najważniejszych pojęć z zakresu aksjologii literackiej,
- wytłumaczyć zasady funkcjonowania tradycji literackiej i zjawisk pokrewnych,
- ustalić i zastosować współcześnie stosowane kryteria wartościowania literatury,
- scharakteryzować podstawowe społeczne konteksty i funkcje literatury,
- określić rolę i zadania krytyki literackiej,
- przeanalizować przesłanki własnych decyzji w zakresie wartościowania literatury.

Skala ocen:
bardzo dobry (bdb; 5,0): bardzo dobra znajomość problemów omówionych na wykładzie i zalecanych do indywidualnego opracowania; umiejętność uzasadnienia własnych decyzji wartościujących literaturę, opanowanie treści wybranych opracowań i umiejętność podjęcia z nimi dyskusji.

dobry plus (+db; 4,5): jak wyżej, z nieznacznymi niedociągnięciami zwłaszcza w zakresie praktycznych składników egzaminu.

dobry (db; 4,0): możliwy szerszy zakres niedociągnięć: mniejsze umiejętności praktyczne – pisania i argumentowania na rzecz określonej opinii wartościującej.

dostateczny plus (+dst; 3,5): zadowalająca znajomość najważniejszych pojęć i teorii, opanowanie (na podstawowym poziomie).

dostateczny (dst; 3,0): zadowalająca znajomość podstawowych pojęć i teorii, opanowanie lementów praktycznych.

niedostateczny (ndst; 2,0): niezadowalająca znajomość teorii i brak znamion opanowania elementarnych umiejętności praktycznych.

Kryteria oceniania:
- ustny egzamin końcowy, sprawdzający znajomość różnych teorii oraz umiejętność ich zastosowania,
- obecność na wykładzie i udział w częściach ćwiczeniowych (dyskusja, prezentacja, zagajenie).

Zalecana literatura:
Literatura do egzaminu (obowiązuje 5 wybranych pozycji):

Wystan H. Auden, Ręka farbiarza i inne eseje, Warszawa 1988 (tu: O czytaniu, Pisanie oraz Poeta i społeczeństwo).
Roland Barthes, Krytyka i prawda, w zbiorze: Współczesna teoria badań literackich za granicą. Antologia, t. 2, red. H. Markiewicz, Kraków 1976.
Krzysztof Dybciak, Istota i struktura krytyki literackiej, w: Problemy teorii literatury, t. 3, red. H. Markiewicz, Wrocław 1988.
C. Greenberg, Obrona modernizmu. Wybór esejów, Kraków 2006 (tu: Awangarda i Smak).
Jerzy Jarzębski, Czy arcydzieła istnieją naprawdę?, „Znak” 2002, nr 10.
Ireneusz Kania, Kanon kultury: sztywna forma czy żywa treść?, „Znak” 1994, nr 7.
Kanon i obrzeża, pod red. T. Czerskiej I. Iwasiów, Kraków 2005 (tu teksty D. Kozickiej i J. Orskiej).
Immanuel Kant, Krytyka władzy sądzenia, Warszawa 1986 (lub in.) (tu część pierwsza: krytyka estetycznej władzy sądzenia s. 46 – 50).
Piotr Kowalski, Popokultura i humaniści, Kraków 2004 (rozdz. Kanon, czyli wspólnota komunikacji oraz Potoczna religijność, kicz i sakro biznes).
Abraham Moles, Kicz, czyli sztuka szczęścia: studium o psychologii kiczu, Warszawa 1978 (lub In.).
Nowa proza amerykańska. Szkice krytyczne, oprac. Z. Lwiński, Warszawa 1983 (szczeg. J. Barth, Literatura wyczerpania).
Postmodernizm. Antologia przekładów, red. R. Nycz, Kraków 1997 (tu: R. E. Krauss, Oryginalność awangardy; W. Welsch, Estetyka i anestetyka).
Jerzy Szacki, O kanonie kultury europejskiej uwagi sceptyczne, „Znak” 1994, nr 7.
Zmierzch estetyki: rzekomy czy autentyczny, t. 2, Warszawa 1987 (tu: H.-G. Gadamer, Aktualność piękna).

Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb:

• Strona przedmiotu 03-AL-12PDL-E w USOSweb