Prawo zakonne 12-102PK-22
Opis treści kształcenia modułu zajęć/przedmiotu
Źródła prawa zakonnego. Instytuty życia konsekrowanego – podstawy. Rodzaje instytutów. Dobrowolność przyjęcia zobowiązań. Życie pustelnicze i stan dziewic. Pojęcie życia zakonnego. Powstanie, zniesienie instytutu, agregacja, federacje i unie.
Władza przełożonych i kapituł. Egzempcja. Domy zakonne, ich erekcja i zniesienie. Klasztory niezależne. Prowincje zakonne. Przełożeni: zakres władzy, wybór, nominacja, wizytacja, rezydencja, obowiązki, troska o wspólnotę. Kapituły generalne, prowincjalne i inne. Dobra materialne: zarząd, nabywanie i alienacja. Długi i zobowiązania. Życie wspólne, strój zakonny, klauzura, korzystanie z dóbr doczesnych. Apostolstwo instytutów. Współpraca z biskupami.
Nowicjat: przyjmowanie kandydatów i wymogi do ważności przyjęcia oraz natura, cel, miejsce i czas trwania nowicjatu. Mistrz nowicjatu. Czasowa i wieczysta profesja zakonna. Uważnienie profesji. Kształcenie, formacja ścisła i stała.
Przejście z instytutu życia zakonnego do stowarzyszenia życia apostolskiego i odwrotnie. Eksklaustracja. Ponowne przyjęcie do instytutu. Wydalenie z instytutu: ipsofacto, obligatoryjne, nieobligatoryjne. Wydalenie z domu zakonnego. Dekret wydalenia. Prawo podejrzanego do obrony. Rekurs. Zakonnicy podniesieni do godności biskupów.
Prawo własne instytutów.
Konferencje wyższych przełożonych: cel, erekcja, statut i osobowość prawna.
Efekty kształcenia
Po zakończeniu modułu i potwierdzeniu osiągnięcia EK student /ka:
Student zna terminologię z dziedziny prawa zakonnego
Student potrafi w sposób uporządkowany przedstawić formy życia konsekrowanego w Kościele i miejsce osób konsekrowanych w Kościele powszechnym i partykularnych.
Student potrafi wskazać najważniejsze elementy związane z realizacją życia według rad ewangelicznych, szczególnie w odniesieniu do prawa partykularnego własnego instytutu (władza przełożonych i kapituł, struktura, formacja ścisła i stała, problem dóbr doczesnych)
Student zna podstawowe procedury związane z przejściem do innego instytutu, wydaleniem, odwołaniem od wydalenia, eksklaustracją, zniesieniem instytutu i w odniesieniu do przykładowych sytuacji potrafi wskazać, jakie procedury powinny zostać zastosowane.
Kryteria oceniania
Kryteria oceniania wg skali stosowanej w UAM:
bardzo dobry (bdb; 5,0):
dobry plus (+db; 4,5):
dobry (db; 4,0):
dostateczny plus (+dst; 3,5):
dostateczny (dst; 3,0):
niedostateczny (ndst; 2,0):
5,0 – znakomita wiedza, umiejętności i kompetencje społeczne określone w efektach kształcenia tego modułu
4,5 – bardzo dobra wiedza, umiejętności i kompetencje społeczne określone w efektach kształcenia tego modułu
4,0 – dobra wiedza, umiejętności i kompetencje społeczne określone w efektach kształcenia tego modułu
3,5 – zadowalająca wiedza, umiejętności i kompetencje społeczne, ale ze znacznymi niedociągnięciami określone w efektach kształcenia tego modułu
3,0 – zadowalająca wiedza, umiejętności i kompetencje społeczne, ale z licznymi błędami określone w efektach kształcenia tego modułu
2,0 – niezadowalająca wiedza, umiejętności i kompetencje społeczne określone w efektach kształcenia tego modułu
Literatura
Zalecana literatura:
- Kodeks Prawa Kanonicznego z 1983 roku, kanony 573-746.
- J.R. Bar, J. Kałowski, Prawo o instytutach życia konsekrowanego, Warszawa 1985.
- Kodeks Prawa Kanonicznego. Komentarz, red. P. Majer, Kraków 2011, kanony 573-746.
- Jan Paweł II, Posynodalna adhortacja apostolska «Vita Consecrata», Warszawa-Ząbki, 1996.
- Sobór Watykański II, Dekret o przystosowanej do współczesności odnowie życia zakonnego «Perfectae caritatis», w: Sobór Watykański II, Konstytucje, dekrety, deklaracje. Tekst polski. Nowe tłumaczenie, Poznań 2002, s. 259-275.
- Kongregacja Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, Instrukcja Posługa władzy i posłuszeństwo. Faciem tuam, Domine, requiram, Watykan 2008.
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: