Historia myśli językoznawczej 09-HIMJE-11
Początki myśli językoznawczej (starożytna Grecja: analogiści i anomaliści, spór naturalistów i konwencjonalistów, koncepcja Arystotelesa)
Starożytne językoznawstwo hinduskie (Panini)
Rozwój myśli językoznawczej od średniowiecza do końca XVIII wieku. Uniwersalia językowe.
Początki nowożytnego językoznawstwa w dobie oświecenia.
Językoznawstwo naukowe XIX wieku. Językoznawstwo diachroniczne.
Prekursorzy strukturalizmu (młodogramatyczna szkoła lipska; Jan Ignacy Niecisław, Baudoin de Courtenay i Mikołaj Kruszewski)
Strukturalizm europejski: F. De Saussure i podstawowe pojęcia strukturalizmu; szkoła praska; szkoła kopenhaska
Strukturalizm amerykański: deskryptywizm (L. Bloomfield) i dystrybucjonizm (Z. Harris)
Podstawowe jednostki języka na poziomach fonetycznym, fonologicznym, morfologicznym i składniowym.
Efekty kształcenia
Po zakończeniu zajęć i potwierdzeniu osiągnięcia efektów uczenia się student:
Zna dobrze historię myśli językoznawczej i tendencje rozwojowe dziedziny jako autonomicznej dyscypliny naukowej
Umie przedstawić główne metodologie badawcze stosowane w językoznawstwie omawianego okresu
Rozumie i interpretuje tekst naukowy z zakresu językoznawstwa, potrafi dokonać jego krytycznej analizy
Potrafi wskazać paralele między dawnymi a aktualnymi poglądami na temat języka naturalnego
Potrafi wyróżnić podstawowe jednostki języka na poziomie fonetycznym, morfologicznym i składniowym
Rozumie rolę analizy językoznawczej w procesie kształtowania, rozwijania i utrzymywania własnej kompetencji językowej
Kryteria oceniania
bardzo dobry (bdb; 5,0): bardzo dobra znajomość historii językoznawstwa jako dyscypliny naukowej i podstawowych pojęć językoznawczych, trafna analiza tekstów naukowych (93-100%)
dobry plus (+db; 4,5): jak wyżej, z niewielkimi niedociągnięciami (86-92%)
dobry (db; 4,0): dobra znajomość historii językoznawstwa jako dyscypliny naukowej i podstawowych pojęć językoznawczych, trafna analiza tekstów naukowych z nielicznymi błędami (78-86%)
dostateczny plus (+dst; 3,5): zadowalająca znajomość historii językoznawstwa jako dyscypliny naukowej i podstawowych pojęć językoznawczych, zadowalająca analiza tekstów naukowych (70-77%)
dostateczny (dst; 3,0): znajomość historii językoznawstwa jako dyscypliny naukowej i podstawowych pojęć językoznawczych na poziomie dostatecznym (minimalnie wymaganym), słaba analiza tekstów naukowych (60-69%)
niedostateczny (ndst; 2,0): niedostateczna znajomość istorii językoznawstwa jako dyscypliny naukowej i podstawowych pojęć językoznawczych, błędna analiza tekstów naukowych (poniżej 60%)
Literatura
Bühler K. 2004. Teoria języka. O językowej funkcji przedstawiania. Kraków.
Grzegorczykowa, R. 2008. Wstęp do językoznawstwa. Warszawa: PWN.
Heinz A. 1978. Dzieje językoznawstwa w zarysie. Warszawa.
Lachur C. 2004. Zarys językoznawstwa ogólnego. Opole.
Lyons, John, 1975. Wstęp do językoznawstwa. Warszawa.
Wróbel, Henryk, 2001. Gramatyka języka polskiego. Kraków: Od Nowa.
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: