Komunikacja medialna 08-KUDL-KOM
Historia komunikacji medialnej. Początki medioznawstwa.
Podstawowe paradygmaty w nauce o komunikowaniu.
Metodologie nauk o komunikowaniu, komunikacja medialna jako przedmiot badań.
Pojęcia i modele komunikacji medialnej.
Kultura masowa i kultura popularna a komunikowanie.
Oddziaływanie mediów, perswazja i propaganda.
Stare i nowe media. Nowe paradygmaty komunikacji.
Podstawowe orientacje teoretyczne komunikacji medialnej – psychokulturalizm, szkoła frankfurcka, brytyjskie studia kulturowe.
Podstawowe orientacje teoretyczne komunikacji medialnej – badania nad dyskursem, semiotyka, koncepcje feministyczne i postkolonialne.
Podstawowe orientacje teoretyczne komunikacji medialnej - poststrukturalizm, postmodernizm.
Cele kształcenia
Informacja o tym, gdzie można zapoznać się z materiałami do zajęć
Kierunek studiów
Liczba godzin przedmiotu
Metody prowadzenia zajęć umożliwiające osiągnięcie założonych EK
Nakład pracy studenta (punkty ECTS)
Poziom przedmiotu
Rodzaj przedmiotu
Rok studiów (jeśli obowiązuje)
Wymagania wstępne w zakresie wiedzy, umiejętności oraz kompetencji
Koordynatorzy przedmiotu
Efekty kształcenia
Student posiada wiedzę w zakresie podstawowych koncepcji i teorii, a także ich historycznego rozwoju i znaczenia dla komunikacji medialnej w kulturze zachodniej.
Zna i rozumie podstawowe koncepcje komunikacji medialnej, posiada wiedzę o kontekstach występowania i uwarunkowaniach komunikacji, potrafi zdefiniować i zna podstawowe problemy związane z koncepcjami mediów masowych, kultury masowej, kultury popularnej.
Wybiera właściwe metody i techniki badania zjawisk i procesów komunikacji medialnej.
Prawidłowo analizuje role mediów w komunikacji społecznej, rozpoznaje procesy , zjawiska i przekazy medialne, potrafi właściwie zinterpretować komunikaty medialne.
Rozumie specyfikę funkcjonowania mediów i komunikatów medialnych, posiada wiedzę na temat sposobów konstruowania przekazów medialnych, ich produkcji i odbioru.
Stosuje wybrane teorie, dyskursy i metody badawcze do interpretacji wybranych komunikatów medialnych.
Wskazuje różnice między różnymi modelami mediów i posiada wiedzę, w jaki sposób modele te mogą być wykorzystywane.
Formułuje wypowiedzi pisemne (sprawdzian zaliczeniowy) i ustne (dyskusja, praca w grupie).
Wykazuje się umiejętnością dyskutowania o rolach, funkcjach, celach i przyczynach komunikacji medialnej.
Kryteria oceniania
Sprawdzenie przygotowania do zajęć (znajomość tekstów, umiejętność przywołania argumentów związanych z określonymi koncepcjami, znajomość tez i założeń zawartych w tekstach).
Ocena pracy podczas zajęć (wykorzystanie treści teoretycznych do zadań praktycznych, dyskusja, praca w grupach).
Ocena z eseju i sprawdzianu pisemnego.
Literatura
A.Briggs, P. Burke, Społeczna historia mediów. Od Gutenberga do Internetu, przeł. Jedliński, PWN, Warszawa 2010, s. 243-316.
R. Debray, Wprowadzenie do mediologii, przeł. A. Kapciak, Oficyna Naukowa, Warszawa 2010, s. 3-81.
Nauka o komunikowaniu. Podstawowe orientacje teoretyczne, pod red. B. Dobek-Ostrowskiej, Wyd. Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2001, s. 9-39.
Współczesne systemy komunikowania, pod red. B. Dobek-Ostrowskiej, Wyd. Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 1998, s. 10-21, 41-60.
W. Benjamin, Dzieło sztuki w epoce możliwości jego technicznej reprodukcji, [w:] Estetyka i film, pod red. A. Helman, Wyd. Artystyczne i Filmowe, Warszawa 1972.
J. Ortega y Gasset, Bunt mas, przeł. P. Niklewicz, Wyd. Muza, Warszawa 2008.
G. Le Bon, Psychologia tłumu, przeł. B. Kaprocki, Wyd. Marek Derewiecki, Kęty 2009.
D. Macdonald, Teoria kultury masowej [w:] Kultura masowa, wybór, przekład, przedmowa: Cz. Miłosz, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2002, s. 14-36.
J. Fiske, Zrozumieć kulturę popularną, Wyd. Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2010.
D. McQuail, Teoria komunikowania masowego, przeł. M. Bucholc, A. Szulżycka, PWN, Warszawa 2007.
J. Fiske, Wprowadzenie do badań nad komunikowaniem, przeł. A. Gierczyk, Astrum, Wrocław 2008.
F. Cassetti, R. Odin, Od paleo- do neotelewizji. W perspektywie semiopragmatyki, przeł. I. Ostaszewska [w:] Po kinie…? Audiowizualność w epoce przekaźników elektronicznych, pod red. A. Gwoździa, Universitas, Kraków 1994.
P. Levinson, Nowe nowe media, przeł. M. Zawadzka, Wydawnictwo WAM, Kraków 2010.
D. Riesmann, Samotny tłum, PWN, Warszawa 1971.
M. Horkheimer, T. W. Adorno, Dialektyka oświecenia, rozdział: Przemysł kulturalny. Oświecenie jako masowe oszustwo.
J. Habermas, Typy działania komunikacyjnego, przeł. A. M. Kaniowski, [w:] Współczesne teorie socjologiczne, red. A. Jasińska-Kania, L. M. Nijakowski, J. Szacki, M. Ziółkowski, Scholar, Warszawa 2006, t.2., s. 985-990.
C. Barker, Studia kulturowe. Teoria i praktyka, przeł. A. Sadza, Wyd. Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2005.
T. A. van Dijk, Badania nad dyskursem, przeł. G. Grochowski, [w:] Współczesne teorie socjologiczne, red. A. Jasińska-Kania, L. M. Nijakowski, J. Szacki, M. Ziółkowski, Scholar, Warszawa 2006, t.2, s. 1020-1046.
J. Lemke, Analiza krytyczna w obszarze mediów, [w:] Krytyczna analiza dyskursu, red. A. Duszak, N. Fairclough, Universitas, Kraków 2008.
R. Barthes, Mit dzisiaj, Idem, Mitologie, przeł. A. Dziadek, Warszawa 2000.
M. Castells, Społeczeństwo sieci, red. M. Marody, PWN, Warszawa 2008, s. 19-84.
M. Filiciak, Internet, [w:]Media audiowizualne, red. W. Godzic, Wyd. Akademickie i Profesjonalne, Warszawa 2010, s. 104-124.
J. Fiske, Kulturowa ekonomia fandomu, „Kultura popularna” nr 3 (21), 2008, s.17-29.
L. Manovich, Praktyka (medialnego) życia codziennego, „Kultura popularna”, nr 4 (22), 2008, s. 71-81.
H. Jenkins, Kultura konwergencji. Zderzenie starych i nowych mediów, WAiP, Warszawa 2007, s. 7-59.
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: