Rehabilitacja mowy niesłyszących, niedosłyszących i niewidomych (surdologopedia) - spec. logopedyczna 03-RMN-21PDM-E
Treści programowe dla przedmiotu:
- czym jest surdologopedia?; czynniki warunkujące rozwój mowy dziecka z wadą słuchu,
- wady wymowy dzieci niesłyszących; trudności leksykalne i gramatyczne dzieci niesłyszących,
- trudności leksykalne i gramatyczne osób niesłyszących i słabosłyszących,
- diagnoza surdologopedyczna - charakterystyka czynności poddawanych ocenie w postępowaniu logopedycznym,
- program terapii surdologopedycznej - etapy pracy w budowaniu systemu językowego,
- systemy manualne pomocne w terapii surdologopedycznej,
- nauka alfabetu palcowego,
- fonogesty - metoda kształcenia językowego dzieci niesłyszących,
- zaburzenia mowy w różnych przypadkach uszkodzeń słuchu - zarys problematyki.
Cele kształcenia
Informacja o tym, gdzie można zapoznać się z materiałami do zajęć
Kierunek studiów
Metody prowadzenia zajęć umożliwiające osiągnięcie założonych EK
Nakład pracy studenta (punkty ECTS)
Poziom przedmiotu
Rodzaj przedmiotu
Wymagania wstępne w zakresie wiedzy, umiejętności oraz kompetencji
Koordynatorzy przedmiotu
W cyklu 2018/SZ: | W cyklu 2022/SZ: | W cyklu 2023/SZ: | W cyklu 2019/SZ: |
Efekty kształcenia
Po zakończeniu przedmiotu (modułu) i potwierdzeniu osiągnięcia efektów uczenia się student/ka:
- posługuje się podstawową terminologią z zakresu praktyki i terapii surdologopedycznej,
- dokonuje diagnozy zaburzeń u pacjentów niesłyszących, słabosłyszących, niedosłyszących i niewidomych,
- przeprowadzi terapię surdologopedyczną według odpowiednich metod i narzędzi,
- samodzielnie analizuje poziom kompetencji językowej pacjentów surdologopedycznych,
- potrafi wykorzystać zdobytą wiedzę w praktyce logopedycznej,
- potrafi scharakteryzować metody pracy z osobami niesłyszącymi, słabosłyszącymi i niewidomymi.
Kryteria oceniania
Skala ocen:
bardzo dobry (bdb; 5,0): bardzo dobra wartość merytoryczna i wysoki stopień samodzielności przygotowanych zadań oraz diagnozowania pacjenta oraz doboru metod i narzędzi pracy. Bardzo dobra znajomość postępowania i diagnozowania w praktyce surdologopedycznej.
dobry plus (+db; 4,5): jak wyżej, student potrafi przeprowadzić właściwą analizę i diagnozę pacjenta.
dobry (db; 4,0): dobra wartość merytoryczna, liczne niedociągnięcia w profilowaniu ćwiczeń pod względem poziomu kompetencji językowej pacjentów surdologopedycznych, samodzielna analiza i diagnozowanie pacjenta, lecz z drobnymi błędami wynikającymi z nieuporządkowanej wiedzy studenta.
dostateczny plus (+dst; 3,5): zadowalająca znajomość definicji i pojęć, ale charakteryzująca się licznymi błędami w doborze ćwiczeń, wskazująca na niewielki stopień samodzielności.
dostateczny (dst; 3,0): zadowalająca znajomość podstawowych pojęć i definicji, charakteryzująca się jednak bardzo dużym stopniem nieumiejętności w zakresie doboru bądź profilowania proponowanych metod terapii surdologopedycznej.
niedostateczny (ndst; 2,0): niezadowalająca wartość merytoryczna przygotowanych projektów, nieznajomość podstawowych pojęć i definicji. Brak znajomości etapów postępowania surdologopedycznego.
Kryteria oceniania:
- aktywność w trakcie zajęć (udział w dyskusji i w pracy zespołowej),
- poziom merytoryczny zestawu ćwiczeń.
Literatura
Zalecana literatura:
Audiologia kliniczna, red. M. Śliwińska-Kowalska, Łódź 2005.
Audiologia kliniczna, red. A. Pruszewicz, Poznań 2003.
T. Bystrzanowska, Audiologia kliniczna, Wyd. III, Warszawa 1978.
J. Cieszyńska, Od słowa przeczytanego do wypowiedzianego. Droga do nabywania systemu językowego przez dzieci niesłyszące w wieku poniemowlęcym i przedszkolnym, Kraków 2000.
Y. Csanyi, Słuchowo – werbalne wychowanie dzieci z uszkodzonym słuchem, Warszawa 1994.
G. Dryżałowska, Rozwój językowy dziecka z uszkodzonym słuchem, a integracja edukacyjna, 1997.
M. Góralówna, Listy o wychowaniu dziecka głuchego, Warszawa 1982.
M. Góralówna, Potrzeby wychowawcze małego dziecka głuchego, Warszawa 1985.
S. Grabias, Głuchota a język, Seria: Komunikacja językowa i jej zaburzenia, t. 7, Lublin 1994.
K. Kochanek, A. Piłka, Katalog badań progu słyszenia za pomocą słuchowych potencjałów wywołanych z pnia mózgu, 2001.
K. Krakowiak, Fonogesty jako narzędzie formowania języka dzieci z uszkodzonym słuchem, Lublin 1995.
K. Krakowiak, Studia i szkice o wychowaniu dzieci z uszkodzonym słuchem, Lublin 2006.
Z.M. Kurkowski, Mowa dzieci sześcioletnich z uszkodzonym narządem słuchu, Lublin 2006.
Studia nad kompetencją językową i komunikacją niesłyszących, red. M. Świdziński, T. Gałkowski, Warszawa 2003.
A. Lowe, Każde dziecko może nauczyć się słyszeć i mówić, Poznań 1999.
R.J. Muller, Słyszę, ale nie wszystko, Warszawa 1997.
E. Muzyka-Furtak, Konstrukcje słowotwórcze w świadomości językowej osób niesłyszących, Lublin 2010.
B. Szczepankowski, Język migowy, Daktylografia, Warszawa 1974.
B. Szczepankowki, Niesłyszący – głusi – głuchoniemi, Warszawa 1999.
Moje dziecko nie słyszy. Materiały dla rodziców dzieci i młodzieży z wadą słuchu, tom 5, 8, Stowarzyszenie Przyjaciół Osób Niesłyszących i Niedosłyszących „Człowiek – człowiekowi”, Warszawa 1999, 2001.
Współczesne kierunki wczesnej diagnozy i wczesnej rewalidacji dziecka z wadą słuchu. Materiały konferencyjne, red. H. Siedlecka i E. Kulczycka, Warszawa 2000.
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: