Literatura nowołacińska 03-LN-21KDM-E
Treści programowe dla przedmiotu:
- wprowadzenie do literatury nowołacińskiej; neolatynistyka jako dyscyplina naukowa; główne problemy badawcze; metodologia; ośrodki badań nowołacińskich,
- szkoła jako ośrodek kultury nowołacińskiej. Kształcenie literackie w szkole humanistycznej i jego konsekwencje dla dwujęzyczności kultury renesansu i baroku; znaczenie twórczości łacińskiej w renesansie, baroku i oświeceniu,
- rozwój poezji i prozy nowołacińskiej w Europie i Polsce od renesansu do oświecenia,
- najważniejsze gatunki w literaturze nowołacińskiej (refleksja teoretyczna i praktyczne realizacje),
- europejska i polska literatura nowołacińska – główni przedstawiciele i ich środowisko twórcze,
- problemy imitacji klasycznych wzorów w literaturze nowołacińskiej,
- przemiany łaciny w okresie od renesansu do oświecenia.
Cele kształcenia
Kierunek studiów
Metody prowadzenia zajęć umożliwiające osiągnięcie założonych EK
Nakład pracy studenta (punkty ECTS)
Poziom przedmiotu
Rodzaj przedmiotu
Rok studiów (jeśli obowiązuje)
Wymagania wstępne w zakresie wiedzy, umiejętności oraz kompetencji
Koordynatorzy przedmiotu
Efekty kształcenia
Po zakończeniu zajęć i potwierdzeniu osiągnięcia efektów uczenia się student/ka:
- zna i rozumie specyfikę neolatynistyki oraz kluczowe dla tej dyscypliny narzędzia i metodologię badań,
- zna i rozumie i stosuje kluczowe dla rozwoju kultury i literatury nowołacińskiej terminy (np. imitatio, aemulatio, cyceronianizm, lipsjanizm, konceptyzm),
- potrafi przedstawić główne tendencje w rozwoju literatury nowołacińskiej w Europie i Polsce od renesansu do oświecenia, wskazując i umiejscawiając w odpowiednim okresie reprezentatywne utwory prozaiczne i poetyckie, ich autorów, poruszaną tematykę,
- analizuje i interpretuje (przy użyciu odpowiedniej terminologii i argumentów) europejskie i polskie teksty nowołacińskie (czyta w przekładzie bądź oryginale), uwzględniając szeroki kontekst historyczno-kulturowy, wpływ tradycji antycznej, kwestie formalne (gatunki, styl, język), charakterystyczne toposy i motywy
- potrafi wskazać, scharakteryzować najczęściej pojawiające się w danej epoce gatunki oraz wyjaśnić przyczyny popularności, uwzględniając także ówczesną myśl teoretyczno-literacką oraz przykłady ich praktycznej realizacji,
- potrafi wskazać i scharakteryzować główne tendencje w rozwoju j. łacińskiego w omawianych epokach,
- potrafi problematyzować ciągłość, kontynuację oraz procesualność tradycji klasycznej w renesansie, baroku i oświeceniu.
Kryteria oceniania
Skala ocen:
bardzo dobry (bdb; 5,0): znakomita znajomość treści kształcenia realizowanych w ramach przedmiotu.
dobry plus (+db; 4,5): bardzo dobra treści kształcenia realizowanych w ramach przedmiotu.
dobry (db; 4,0): dobra znajomość treści kształcenia realizowanych w ramach przedmiotu.
dostateczny plus (+dst; 3,5): zadowalająca znajomość treści kształcenia realizowanych w ramach przedmiotu.
dostateczny (dst; 3,0): dostateczna znajomość treści kształcenia realizowanych w ramach przedmiotu.
niedostateczny (ndst; 2,0): niezadowalająca znajomość treści kształcenia realizowanych w ramach przedmiotu.
Literatura
Zalecana literatura:
Hernas Cz., Barok, Warszawa 1998, cz. II, rozdz. 1-3.
Mikołajczak A. W., Łacina w kulturze polskiej, Wrocław 1998 (i późniejsze wydania), rozdz. 4-6.
Miłosz Cz., Historia literatury polskiej do roku 1939, przeł. M. Tarnowska, Kraków 1993, rozdziały dotyczące twórczości w języku łacińskim.
Zabłocki S., Literatura nowołacińska: średniowiecze, renesans, barok, Warszawa 2010.
Zabłocki S., Od starożytności do neohellenizmu. Red. P. Urbański i T. Sapota. Katowice 2008.
Ziomek J., Renesans, Warszawa 1973 (i późniejsze wydania) – rozdz. poświęcone autorom polsko-łacińskim.
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: