Visconti – Bergman – Buñuel. Sztuka i myśl o sztuce 03-F-VBB
1. Analiza i interpretacja wybranych filmów L. Viscontiego, I. Bergmana i L. Buñuela.
2. Omówienie lektur filmoznawczych.
3. Omówienie tekstów literackich pozostających w istotnym związku z analizowanymi filmami.
4. Omówienie historycznych przemian w rozumieniu sztuki.
5. Omówienie wybranych ujęć z teorii sztuki.
Cele kształcenia
Informacja o tym, gdzie można zapoznać się z materiałami do zajęć
Kierunek studiów
Metody prowadzenia zajęć umożliwiające osiągnięcie założonych EK
Moduł zajęć/przedmiotu prowadzony zdalnie (e-learning)
Nakład pracy studenta (punkty ECTS)
Poziom przedmiotu
Rodzaj przedmiotu
Wymagania wstępne w zakresie wiedzy, umiejętności oraz kompetencji
Koordynatorzy przedmiotu
Efekty kształcenia
Student ma podstawową wiedzę o powiązaniach nauki o filmie z naukami o kulturze, literaturze i sztuce.
Student rozumie wybrane idee z zakresu filozofii sztuki, pomocne w interdyscyplinarnej refleksji nad filmem i literaturą.
Student ma wiedzę na temat związków filmu z innymi sztukami.
Student posiada podstawowe umiejętności badawcze potrzebne do analizy twórczości filmowej Viscontiego, Bergmana i Buñuela (zwłaszcza w zakresie czytania literatury naukowej i wykorzystywania jej do przygotowania wypowiedzi ustnej).
Student posiada umiejętność merytorycznego argumentowania i formułowania wniosków z wykorzystaniem poglądów innych autorów.
Student rozpoznaje rolę sztuki w kulturze zachodniej.
Student ma świadomość poziomu swojej wiedzy i umiejętności, rozumie i realizuje potrzebę ustawicznego uczenia się.
Kryteria oceniania
1. Ocena przygotowania się do zajęć poprzez lekturę wskazanych tekstów oraz (ukierunkowaną) analizę materiału filmowego.
2. Ocena z projektu i rozmowy końcowej.
- bardzo dobry (bdb; 5,0):
Student regularnie i czynnie uczestniczy w zajęciach, przy czym jego wypowiedzi świadczą o znajomości lektur oraz systematycznym nadbudowywaniu wiedzy uzyskiwanej podczas zajęć. W zaliczeniu końcowym student potrafi wykazać się umiejętnością syntezy wiedzy, samodzielnym, swobodnym formułowaniem sądów i merytoryczną argumentacją.
- dobry plus (+db; 4,5):
Student regularnie i czynnie uczestniczy w zajęciach, przy czym jego wypowiedzi świadczą o znajomości lektur oraz systematycznym nadbudowywaniu wiedzy uzyskiwanej podczas zajęć. W zaliczeniu końcowym student potrafi wykazać się umiejętnością syntezy wiedzy, samodzielnym, swobodnym formułowaniem sądów i merytoryczną argumentacją, która wykazuje niewielkie braki.
- dobry (db; 4,0):
Student regularnie i czynnie uczestniczy w zajęciach, przy czym jego wypowiedzi świadczą o znajomości lektur oraz systematycznym nadbudowywaniu wiedzy uzyskiwanej podczas zajęć. W zaliczeniu końcowym student potrafi wykazać się umiejętnością syntezy wiedzy, sprawnego formułowania sądów i argumentowania, choć jego wypowiedź może wykazywać zauważalne braki.
- dostateczny plus (+dst; 3,5):
Student regularnie uczestniczy w zajęciach, ale bardzo rzadko zabiera głos bądź jego wypowiedzi mają raczej charakter spontaniczny aniżeli merytoryczny i w mniejszym zakresie odnoszą się do literatury przedmiotu. W zaliczeniu końcowym student potrafi wykazać się umiejętnością przedstawienia problemu badawczego i merytorycznej argumentacji, ale jego wypowiedź jest niepełna bądź niedostatecznie uzasadniona.
- dostateczny (dst; 3,0):
Student regularnie uczestniczy w zajęciach, ale bardzo rzadko zabiera głos bądź jego wypowiedzi mają charakter wyraźnie spontaniczny, nie merytoryczny. W zaliczeniu końcowym student potrafi wykazać się umiejętnością przedstawienia problemu badawczego i merytorycznej argumentacji, ale jego wypowiedź jest niepełna bądź niedostatecznie uzasadniona.
- niedostateczny (ndst; 2,0):
Student nie uczestniczy regularnie w zajęciach. W zaliczeniu końcowym student nie potrafi wykazać się umiejętnościami w zakresie przedstawienia problemu badawczego i merytorycznej argumentacji.
Literatura
1. Abrams, Meyer H., Zwierciadło i lampa. Romantyczna teoria poezji a tradycja krytycznoliteracka, przeł. M.B. Fedewicz, Gdańsk 2003, s. 11–38 („Wstęp: orientacje teoretyczne”).
2. Bieńkowska, Ewa, W poszukiwaniu królestwa człowieka. Utopia sztuki od Kanta do Tomasza Manna, Warszawa 1981.
3. Helman, Alicja, Urok zmierzchu. Filmy Luchina Viscontiego, Gdańsk 2001.
4. Ingarden, Roman, Wartości artystyczne i wartości estetyczne, w: idem, Przeżycie – dzieło – wartość, Kraków 1966, s. 137–161.
5. Ingmar Bergman w opinii krytyki zagranicznej, wybór i oprac. D. Zielińska, Warszawa 1987.
6. Ingmar Bergman, red. J. Balbierz, B. Zmudziński, Kraków 1993.
7. Kolasińska-Pasterczyk, Iwona, Piekła Luisa Buñuela. Wokół problematyki sacrum i profanum, Kraków 2007.
8. Miłosz, Czesław, Świadectwo poezji. Sześć wykładów o dotkliwościach naszego wieku, Warszawa 1990, wyd. 2 (pełne).
9. Schifano, Laurence, Luchino Visconti. Ogień namiętności, przeł. E. Radziwiłłowa, Warszawa 2010.
10. Szczepański, Tadeusz, Zwierciadło Bergmana, Gdańsk 2007.
11. Tatarkiewicz, Władysław, Dzieje sześciu pojęć, Warszawa 1988, s. 21–61 („Sztuka: dzieje pojęcia”).
12. Tatarkiewicz, Władysław, O doskonałości, Warszawa 1976, s. 5–21, 42–56.
13. Werner, Andrzej, Dekada filmu, Warszawa 1997.
14. Woźniakowski, Jacek, O sztuce i pięknie. Myśli rozdwojone w sobie (1961), w: idem, Słowa i obrazy: sztuka, myśl o sztuce, kultura artystyczna, wybór, wstęp i oprac. N. Cieślińska-Lobkowicz, Kraków 2011, s. 3–23.
15. „Film na Świecie” 1975, nr 4 (Buñuel); 1981, nr 11 (surrealizm i Luis Buñuel).
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: