Afekty w filmie 03-F-AwF
Jednym ze znaczeń łacińskiego słowa affectus jest „bycie dotkniętym”. Stąd też w osiemnastowiecznych Niemczech mówiło się o namiętnościach i poruszeniach umysłu. Francuzi preferowali „pasję”. Swoje słynne dzieło filozoficzne o uczuciach René Descartes zatytułował "Les passions de l’âme". W Polsce znamy je jako Namiętności duszy. – Moraliści i filozofowie, jak Spinoza, doliczyli się trzech afektów podstawowych (pożądanie, radość, smutek), Kartezjusz widział ich jeszcze raz tyle, a Athanasius Kircher pomnożył liczbę Spinozy przez pięć. Kwantytatywnego sporu ostatecznie nie rozstrzygnięto, ale teorie afektów zawładnęły muzyką wokalną i instrumentalną; odcisnęły swe piętno na traktatach i pismach estetycznych. Podbiły teatr, weszły w interakcje z tymi, które zadomowiły się tam przed wiekami. Wspólnie uznały, że razem zdziałają więcej. Na progu stuleci (dziewiętnastego i dwudziestego) zawładnęły kinem. I to całkiem dosłownie, bo (w dobie filmu niemego) kupowało się jeden bilet na film, a drugi na koncert. Otrzymywano dwa w jednym. Przełom dźwiękowy wyposażył film w specjalną niszę, która stała się odtąd nieodłączną cechą tego audio[-]wizualnego medium. I tak afekty muzyczne oplotły te stricte filmowe. Dla obu otwarły się nowe podwoje. – Ukazywanie punktów ich przecięć, wzajemnej interakcji, wspierania się bądź kontrapunktowania jest nie lada wyznawaniem dla każdej refleksji. W ramach akademickiego wy-kładu pt. AFEKTY W FILMIE zostanie to zaprezentowane na przykładzie filmów Chena Kaige, Davida Finchera, Ingmara Bergmana, Stephena Frearsa, Jocelyn Moorhouse, Miloša Formana, Anga Lee, Luchina Viscontiego, François Ozona, Toma Forda, Joela Schumachera, Davida Lyncha.
Cele kształcenia
Informacja o tym, gdzie można zapoznać się z materiałami do zajęć
Kierunek studiów
Metody prowadzenia zajęć umożliwiające osiągnięcie założonych EK
Nakład pracy studenta (punkty ECTS)
Wymagania wstępne w zakresie wiedzy, umiejętności oraz kompetencji
Koordynatorzy przedmiotu
Efekty kształcenia
(1) Ma uporządkowaną wiedzę ogólną, obejmującą terminologię, teorie i metodologię z zakresu interdyscyplinarnej nauki o filmie (ze szczególnym uwzględnieniem dyscypliny nauk o sztuce);
(2) ma podstawową wiedzę o powiązaniach filmoznawstwa z innymi dziedzinami nauki i dyscyplinami naukowymi, szczególnie naukami o sztuce i filozofią;
(3) zna i rozumie wybrane idee estetyczno-filozoficzne, pomocne w interdyscyplinarnej refleksji nad filmem i sztuką i filozofią człowieka;
(4) posiada wiedzę na temat związków filmu z innymi współczesnymi sztukami: literaturą, muzyką i malarstwem;
(5) potrafi posługiwać się podstawowymi pojęciami i terminami w zakresie filmoznawstwa i dyscyplin pokrewnych (szczególnie nauk o sztuce) oraz wykorzystuje je w typowych zadaniach badawczych.
Kryteria oceniania
I. Sposób oceniania:
dziennik filmów.
II. Kryteria oceniania:
Bardzo dobry (bdb; 5,0):
Student posiada w pełni uporządkowaną i szczegółową wiedzę na temat afektów w filmie fabularnym, potrafi krytycznie omówić historię i rodzaje afektów, rozumie ich znaczenie historyczne, rozpoznaje filmowe kontynuacje afektów muzycznych i teatralnych, ma świadomość ich kulturowych i symbolicznych uwarunkowań, zna najważniejsze koncepcje afektów i dostrzega ich przetworzenia w teatrze, muzyce i literaturze.
Dobry plus (+db; 4,5):
Student posiada uporządkowaną i szczegółową wiedzę na temat afektów w filmie fabularnym, potrafi omówić historię i rodzaje afektów, rozumie ich znaczenie, rozpoznaje filmowe kontynuacje muzycznych i teatralnych afektów i odróżnia najważniejsze koncepcje afektów.
Dobry (db; 4,0):
Student posiada uporządkowaną wiedzę na temat afektów w filmie fabularnym, potrafi omówić historię i rodzaje afektów, rozumie ich znaczenie, rozpoznaje filmowe kontynuacje muzycznych i teatralnych afektów.
Dostateczny plus (+dst; 3,5:
Student posiada podstawową wiedzę na temat afektów w filmie fabularnym, zna literaturę przedmiotową i orientuje się w historii oraz rodzajach afektów, potrafi wskazać punkty styczne między afektami muzycznymi i teatralnymi a filmowymi.
Dostateczny (dst; 3,0):
Student posiada podstawową wiedzę na temat afektów w filmie fabularnym i zna literaturę przedmiotową.
Niedostateczny (ndst; 2,0):
Student nie potrafi zaprezentować podstawowej wiedzy na temat afektów w filmie fabularnym i nie zna literatury przedmiotowej.
Praktyki zawodowe
Nie dotyczy.
Literatura
1. R. Descartes, Namiętności duszy, przeł. L. Chmaj, Warszawa 1958.
2. C. Floros, Człowiek, miłość, muzyka, przeł. M. Trzęsiok, Kraków 2022.
3. A. Helman, Tak oto los puka do drzwi, w: Monografia miłości, red. A. Helman, A. Pitrus, Kraków 2021, s. 67-92.
4. K. Kozłowski, Wiersz o jesieni. O „Frantzu” François Ozona, „Przestrzenie Teorii” 2019, t. 32, s. 77-92.
5. Monografia miłości, red. A. Helman, A. Pitrus, Kraków 2021.
6. G. Seeßlen, Kino der Gefühle. Geschichte und Mithologie des Film-Melodrams, Hamburg 1980.
7. B. Spinoza, Etyka, przeł. I. Myślicki, Warszawa 2008.
8. H. Wölfflin, Podstawowe pojęcia z historii sztuki. Problem rozwoju stylu w sztuce nowożytnej, przeł. D. Hanulanka, Wrocław – Warszawa – Kraków 1962.
9. K. Żyto, Miłość w cieniu gróźb. Namiętność i pożądanie w klasycznych filmach noir, w: Monografia miłości, red. A. Helman, A. Pitrus, Kraków 2021, s. 165-197.
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: