Duże i małe formy prozatorskie 03-DMFP-12SZPDU

Treści programowe dla przedmiotu:
- problemy gatunkowe prozy – od paraboli, powiastki filozoficznej do powieści graficznej,
- poetyka różnych odmian powieści,
- konstrukcja świata przedstawionego w utworze prozatorskim, ze szczególnym uwzględnieniem problematyki czasu i przestrzeni,
- zagadnienia podmiotowości oraz „instancji nadawczych” w prozie,
- poetyka i praktyka opowiadania,
- światopoglądy prozy: od „epopei mieszczańskiej” do „literatury wyczerpania”,
- poetyckość i dokumentarność w utworze prozatorskim,
- proza i etyczne aspekty odpowiedzialności za świat.

Cele kształcenia

Cele modułu kształcenia: Cel przedmiotu Duże i małe formy prozatorskie: przegląd gatunków i odmian gatunkowych prozy, na przykładach literatury dawnej i nowej, światowej i współczesnej; omówienie przemian powieści i jej wariantów, ze szczególnym uwzględnieniem takich zjawisk, jak sylwiczność, eseizacja, autobiografizm, mityzacja; rekonstrukcja i konstrukcja „przepisów na opowiadanie”; charakterystyka wpływu gatunków dokumentarnych na prozę fikcjonalną. Dodatkową wartością zajęć jest inspirowanie studentów do tworzenia próbek własnej prozy.

Kierunek studiów

sztuka pisania

Metody prowadzenia zajęć umożliwiające osiągnięcie założonych EK

Dyskusja, praca z tekstem, metoda analizy przypadków, rozwiązywanie zadań, metoda warszatowa.

Nakład pracy studenta (punkty ECTS)

Poziom przedmiotu

II stopień

Rodzaj przedmiotu

obowiązkowe

Rok studiów (jeśli obowiązuje)

I rok

Koordynatorzy przedmiotu

Marcin Jaworski

Efekty kształcenia

Po zakończeniu przedmiotu (modułu) i potwierdzeniu osiągnięcia efektów uczenia się student/ka:
- posiada wiedzę z zakresu genologii i poetyki dotyczącej prozy,
- rozumie znaczenia pojęć: epika, epickość, epopeiczność, panoramiczność powieści, „wielka powieść amerykańska”, proza poetycka, sylwa gatunkowa, pakt autobiograficzny, autokreacja, gra powieściowa, narracja, akcja, fabuła, wątek, motyw, postać literacka,
- zyskuje dodatkowe narzędzia analityczne do charakterystyki konstrukcji i mechanizmów tekstowych dzieła prozatorskiego,
- potrafi scharakteryzować momenty krytyczne utworu prozatorskiego: rozpoczęcie, koniec, punkt zwrotny, punkt kulminacyjny; ponadto – rolę opisu, retardacji, zwrotu akcji,
- kompetentnie analizuje typ i pozycję narratora / narracji, a także relacji między „instancjami nadawczymi”: autorem, podmiotem, opowiadaczem,
- potrafi zastosować w praktyce zdobytą wiedzę i poczynione obserwacje, świadomie inicjować opowieść, wprowadzać na scenę postać, układać dialog itd.

Kryteria oceniania

Skala ocen:

bardzo dobry (bdb; 5,0): bardzo dobra znajomość problemów i pojęć omówionych na zajęciach i zalecanych do indywidualnego opracowania; umiejętność zastosowania omawianej problematyki w realizacji praktycznej; umiejętność uzasadnienia własnych decyzji wartościujących literaturę, opanowanie treści wybranych opracowań.

dobry plus (+db; 4,5): jak wyżej, z nieznacznymi niedociągnięciami zwłaszcza w zakresie praktycznych składników kształcenia.

dobry (db; 4,0): możliwy szerszy zakres niedociągnięć: niewielkie braki w znajomości problemów i pojęć; mniejsze umiejętności praktyczne.

dostateczny plus (+dst; 3,5): zadowalająca znajomość najważniejszych pojęć i problemów, opanowanie (na podstawowym poziomie) elementów praktycznych, opanowanie podstawowych treści wybranych opracowań.

dostateczny (dst; 3,0): zadowalająca znajomość podstawowych pojęć i problemów, elementarne opanowanie elementów praktycznych, niewielkie braki w opanowaniu podstawowych treści wybranych opracowań.

niedostateczny (ndst; 2,0): niezadowalająca znajomość problemów i pojęć, brak znamion opanowania elementarnych umiejętności praktycznych, nieopanowanie podstawowych treści wybranych opracowań.

Literatura

Zalecana literatura:
G. Lucacs, Teoria powieści, Warszawa 1968.
M. Bachtin, Problemy poetyki Dostojewskiego, Warszawa 1970.
M. Kundera, Sztuka powieści, Warszawa 1991.
Narrative Theory. Critical Concepts in Literature and Cultural Studies, Ed. M. Bal, London – New York 2004.
R. Barthes, Analiza tekstualna opowiadania Edgara Poego, [w:] Lektury, Warszawa 2011.
K. Bartoszyński, Opowiadanie a deixis i presupozycja [w:] idem, Teoria i interpretacja, Warszawa 1985.
M. Bonaparte, Psychoanalityczna interpretacja opowiadania „Berenice” E. A. Poe [w:] Sztuka interpretacji, wyb. i opr. H.Markiewicz, Wrocław 1971, 1973.
V. Nabokov, Franz Kafka: Przemiana [w:] idem, Wykłady o literaturze, Warszawa 2000.
Nowela-opowiadanie-gawęda, red. K. Bartoszyński, M. Jasińska, S. Sawicki, Warszawa 1979.
Opowiadanie w perspektywie badań porównawczych, red. Z. Mitosek, Kraków 2004.
- I. Reid, The Short Story, London – New York 1977.

Więcej informacji

Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb:

Strona przedmiotu 03-DMFP-12SZPDU w USOSweb